Alan Ogorzałek z igrzysk w Paryżu: „brakuje mi tylko medalu olimpijskiego”

Myślisz, że uda ci się stanąć na podium?

Tak, jestem nastawiony bojowo. Tylko medalu olimpijskiego brakuje mi do kolekcji. Niestety, z programu igrzysk wycofano mój koronny dystans 400 metrów stylem dowolnym. Decyzja ta jest dla mnie niezrozumiała, zwłaszcza że dotknęła jedynie mężczyzn w kategorii S10, podczas gdy kobiety w tej samej kategorii wciąż mogą rywalizować na tym dystansie. Mam nadzieję, że w Paryżu zapadnie decyzja o przywróceniu go na kolejnych igrzyskach w Los Angeles. Oczywiście ja się nie poddaję i ponieważ uzyskałem minima na innych dystansach, zrobię wszystko, aby zaprezentować się jak najlepiej.

Jakie są twoje dotychczasowe doświadczenia na zawodach tej rangi? Jakie emocje ci towarzyszą?

Na moich pierwszych igrzyskach, w Tokio, trochę się stresowałem, lecz ten stres przełożył się na coś pozytywnego i mobilizującego mnie. Dałem z siebie sto procent w każdym starcie. Niestety tamte igrzyska odbywały się w czasie pandemii, co powodowało brak osób dopingujących na trybunach. W Paryżu liczę na wsparcie kibiców.

Jakie są twoje wspomnienia z Mistrzostw Europy, gdzie zdobyłeś brązowy medal?

Mistrzostwa Europy na Maderze były dla mnie wyjątkowe – to tam zdobyłem swój pierwszy brązowy medal na tak ważnej imprezie. Był to wyścig na 400 metrów stylem dowolnym. Pamiętam, że byłem mocno przygotowany do tych zawodów, o czym świadczyły rekordy życiowe we wszystkich moich startach.

Jakie są twoje największe osiągnięcia i które z nich cenisz najbardziej? 

Jestem trzykrotnym finalistą igrzysk paralimpijskich w Tokio 2020, gdzie zająłem szóste miejsce na dystansie 200 metrów stylem zmiennym. Na swoim koncie mam także brązowy medal mistrzostw świata oraz brązowy medal mistrzostw Europy na dystansie 400 metrów stylem dowolnym, a także tytuł mistrza świata juniorów w cyklu World Series. Mimo tych sukcesów, mam jedno niezrealizowane marzenie – zdobycie medalu na igrzyskach paralimpijskich.

Jakie momenty w swojej karierze uważasz za najważniejsze lub przełomowe? Rok 2019 okazał się dla mnie przełomowy. Zostałem wtedy zaproszony na Letnie Parapływackie Mistrzostwa Polski do Łodzi, gdzie uzyskałem klasyfikację S10 i po raz pierwszy miałem okazję zmierzyć się z najlepszymi. Zdobyłem wtedy medale na wielu dystansach, i od tamtej pory wszystko potoczyło się bardzo szybko. Dziś jestem członkiem kadry narodowej i stoję na starcie swoich drugich igrzysk.

Co zainspirowało cię do rozpoczęcia przygody z pływaniem? Jak wyglądała twoja droga na szczyt? Początkowo pływanie miało być jedynie formą leczenia, ale szybko przerodziło się w pasję. Zdałem egzaminy do czwartej klasy pływackiej w szkole podstawowej i rozpocząłem treningi wyczynowe. To była decyzja, która zmieniła moje życie.

Na co dzień trenuję na 50-metrowym basenie z pełnosprawnymi zawodnikami. Woda to mój żywioł, pływam, odkąd pamiętam. Od samego początku sprawiało to mi wiele radości. Choć treningi są wymagające, a osiągnięcie najwyższego poziomu wymaga dyscypliny i wyrzeczeń, to nie wyobrażam sobie życia bez wody. Każdy dzień na basenie jest dla mnie okazją do pokonywania swoich słabości.

Jak radzisz sobie z codziennymi wyzwaniami wynikającymi z niepełnosprawności? Moja niepełnosprawność jest niewielka, więc codzienne wyzwania ograniczają się głównie do życia sportowego.

Jakie największe wyzwania musiałeś pokonać w swojej karierze?

Największym wyzwaniem zawsze jest zakwalifikowanie się na igrzyska. To najważniejsza impreza dla każdego sportowca.

Czy zauważyłeś różnice w podejściu do organizacji zawodów dla niepełnosprawnych i osób bez ograniczeń?

Na pewno te drugie są organizowane na dużo większą skalę. Igrzyska mają swój niepowtarzalny klimat, którego nie da się doświadczyć na żadnych innych zawodach. Jednak na każdych cel jest ten sam – dać z siebie wszystko.

Jakie wartości są dla ciebie najważniejsze w życiu i w sporcie? 

Bezwzględne pierwszeństwo mają życie, zdrowie i rodzina. Ważne są także uczciwość, dobro, odwaga i poczucie bezpieczeństwa. W sporcie istotne są wytrwałość, dążenie do celu, charakter, rozwój, samorealizacja, przyjaźń oraz rywalizacja w duchu fair play.

Jakie są twoje zainteresowania poza pływaniem?

Sport to moja pasja, a informatyka i e-sport to moje dodatkowe zainteresowania. Od dziecka byłem zachęcany przez rodziców do próbowania różnych dyscyplin. Wybrałem pływanie i teraz staram się inspirować młodych sportowców, dzieląc się wiedzą i doświadczeniem.

Jakie rady dałbyś młodym sportowcom, zwłaszcza tym, którzy zmagają się z podobnymi wyzwaniami? Czy masz może jakieś motto, które kieruje twoim życiem?

Wyczynowy sport na najwyższym poziomie wymaga niesamowitej dyscypliny, organizacji, wyrzeczeń. Zachęcam innych do niepoddawania się i dążenia do spełniania swoich marzeń. Moje motto życiowe to: „Nieważne ile razy upadłeś, ważne, ile razy się podniesiesz.”

Czy są jakieś osoby lub wydarzenia, które szczególnie wpłynęły na twoje podejście do życia i sportu?

Rodzice zaszczepili we mnie pasję do sportu, zapisywali mnie na różne zajęcia sportowe, abym mógł odkryć, czym chciałbym się zajmować. Spośród wszystkich dodatkowych zajęć najbardziej pokochałem pływanie.

Czy planujesz zaangażować się w działania na rzecz innych osób z niepełnosprawnościami np. poprzez mentoring? 

Jak najbardziej, będę angażował się w takie działania. Zresztą już to robię. Jest wielu młodych zawodników, którzy rozpoczynają swoją przygodę ze sportem. Czasami do mnie piszą lub przychodzą porozmawiać. Jestem zawsze otwarty i dostępny dla każdego. Wiem, jak ważny jest taki kontakt. Sam kiedyś byłem juniorem i różnie bywało z dostępem do starszych zawodników. Czasem wystarczy zwykła rozmowa czy nawet samo przebywanie z kimś. Bywa, że łatwiej jest im nawiązać kontakt lub przełamać się do rozmowy ze mną niż z rodzicem czy trenerem.

Czy jest coś, czego żałujesz? Czy może zrobiłbyś coś inaczej, patrząc wstecz na swoją drogę?

Myślę, że nie ma niczego, czego bym żałował lub co chciałbym zmienić.

Jakie są twoje plany na najbliższe lata, zarówno w sporcie, jak i w życiu prywatnym? 

Nadal będę trenował i robił to, co kocham. Jestem studentem Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Przede mną jeszcze kilka lat nauki. Mam już plany dotyczące dalszej drogi zawodowej i prywatnej, ale na tę chwilę to przyszłość. Teraz skupiam się na obecnych startach.

Transmisje igrzysk paraolimpijskich w Paryżu obejrzymy na sportowych kanałach Polsatu.